معاندی  که   به   دنیا   نه   درد  دین   دارد
مگو   که    واهمه    از   روز   واپسین دارد

چو  ابلهان به  پشیزی  فروشد  ایمان    را
خوش  است  زان که  طلا داردوزمین دارد

ز عقل کاست به  قطر    شکم  اگر   افزود
که   بینوای    حقیقت  هنر  همین     دارد

دغا  و حقّه  و  تحقیر  همچنان  با  اوست
ریا   و    کینه  و    تزویر    همچنین     دارد

خبیث تر  بود  از   دیو    نزد     اهل   خرد
گرفتم   آنکه   حشم  دارد  و   نگین   دارد

اسیر  دام   جهانگیر  او  شود        فردی
که در  صراط   مُبین   دیده ی  مَبین  دارد

فریب  سفره ی الوان  او مخور  ای جان
چرا   که زهر   هلاهل   در   انگبین   دارد

سبیل ظالم ازوچرب هست و خواهدبود
که   بو   و   خاصیتی  عین   وازلین  دارد

به سوی قبله ی غربست  روی  او دائم
که  نقش مهر از  آن خاک  بر جبین دارد

در این  زمانه  که بازار شک رواج  گرفت
خوشاکسی که چو من عنصر یقین دارد.